Competitive self-harm

Neem het maar aan van een Dylanfan: de Nobelprijs verdient hij niet

Mijn Dylan-moment kwam in de herfst van 1963. Helen, mijn vriendinnetje van toen, nam me mee naar een fuif van wat zij ‘beatniks en eggheads’ noemde. Het bleken tieners van mijn middelbare school te zijn - het slimme clubje. Ik voelde me niet op mijn gemak in dat intellectuele gezelschap, tot iemand Dylans Freewheelin’ draaide. Het was een revelatie. Ik was 16. ‘Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn’, zei een jongen, vol van zichzelf, terwijl we naar Dylan luisterden. Ik was het helemaal met hem eens.

Ik ben altijd naar Dylan blijven luisteren. Alleen zijn christelijke periode, toen hij besliste om ‘de Heer te dienen’ liet me koud: zijn muziek werd onopmerkelijk en de teksten waren vreselijk. Maar iedereen heeft wel eens een dipje. Tot op de dag van vandaag luister ik naar Nashville Skyline als ik gebrek aan inspiratie heb. Ik krijg nog altijd kippenvel als hij It’s all over now, Baby Blue zingt. En het is misschien voorspelbaar en een cliché, maar ik durf eerlijk te zeggen dat geen enkele muzikant, zanger of songwriter zoveel invloed op mij en de meeste van mijn goede vrienden heeft gehad als Dylan.

Maar de Nobelprijs? Voor literatuur? Daar klopt iets niet. Ik vond het vreemd toen een woordvoerster van het Nobelcomité Dylans The Times They are a-Changin met de werken van Homeros en Sappho vergeleek. Het is ongetwijfeld een sterke en invloedrijke song, maar Dylan met Homeros vergelijken, is compleet anachronistisch. De heldendichten van Homeros waren verhalen die de Griekse gemeenschappen met elkaar deelden en waarmee ze met de jongere generaties communiceerden. Kun je dat zeggen van de songs van Dylan?

We weten weinig over Homeros. Volgens veel kenners zijn de werken die aan hem worden toegekend in werkelijkheid door veel verschillende dichters geschreven en herschreven. De Ilias was waarschijnlijk het product van een ruimere Griekse cultuur, niet van één individu. Homeros was niet zomaar een dichter: de werken die aan hem worden toegeschreven, waren standaardteksten voor de opvoeding en de socialisering van generaties Grieken. Hun rol is nog het best te vergelijken met die van de Bijbel in de opvoeding van christelijk Europa. Zelfs Dylan zou niet beweren dat zijn werk van dat kaliber is.

De gedichten van Homeros waren hoe dan ook het product van een mondelinge cultuur. Ze waren en zijn de expressie van een andere esthetische impuls en een ander temperament dan de moderne geschreven tekst. Men gebruikt soms de term ‘mondelinge literatuur’ voor de gedichten en balladen van die oudere mondelinge cultuur, maar die samenvoeging van het mondelinge en het tekstuele schept verwarring. Ik wil geen politieagent spelen op de grens tussen literatuur en andere vormen van culturele activiteit. Ik maak me meer zorgen over de toenemende neiging om de integriteit van de geschreven tekst te devalueren - een probleem dat ik in mijn boek Power of Reading: From Socrates to Twitter bespreek. Hoe ruimer men de categorie literatuur maakt, hoe minder representatief ze is voor een echte literaire sensitiviteit. Ze wordt dan iets heel anders.

Als er een Nobelprijs voor culturele impact bestond, zou Dylan hem vast en zeker verdienen. Maar voor literatuur? Volgens de geruchten waren belangrijke schrijvers als de Japanner Haruki Murakami, de Amerikaan Don DeLillo en de Keniaan Ngugi wa Thion’go grote kanshebbers voor de prijs. Het zijn drie waardige kandidaten: Ngugi wa Thion’go heeft zelfs ernstige pogingen ondernomen om elementen van de mondelinge traditie in zijn teksten op te nemen.

Om Dylan ten volle te waarderen, moet je naar zijn songs luisteren in plaats van zijn teksten te lezen. Je moet hem horen, niet zien. Als je de teksten hardop voorleest in plaats van ze te zingen, verliezen zijn woorden zelfs veel van hun kracht. Dit is duidelijk geen literatuur van wereldklasse. De Nobelprijs voor literatuur is naar de verkeerde gegaan. Als ze het mij hadden gevraagd, had ik Philip Roth aanbevolen. Een schrijver.

Frank Furedi is een internationaal gerenommeerde Britse socioloog en commentator. Zijn nieuwe boek, What’s Happened To The University: A Sociological Exploration of its Infantilisation, verschijnt op 17 oktober bij uitgeverij Routledge. Deze bijdrage verscheen al op de journalistieke website spiked-online.com.

First published: De Morgen, 14 October 2016.

The crusade against masculinity

From misbehaving boys to violent men: the poisoning of male identity

Fear and the renunciation of politics

Fear today

Fearing fear itself

Academics need courage, not anonymity

The first culture war

Tragic that love of country is now off the syllabus

The politics of fear

Why students feel so vulnerable

Why we shouldn’t fear being alone

The politicisation of identity

Why I’m sceptical about stories exposing Russian antics

Who’s guiding our children?

How ‘gender neutrality’ could screw up the next generation

The EU’s shameful crusade against Hungary

The toxic legacy of parent shaming – and the damage it does to children

Why Sweden’s populist moment matters

The Only Thing We Have to Fear

The great jerk rice debate (what a waste of time!)

Identity politics has conquered the Westminster bubble

Why Labour has a problem with Jews

The campus culture of fear and its costs

The paradox of our safety addiction

How Project Fear wants us all to panic over Brexit

The flight of the elites from the nation state

Now they even want to racialise the World Cup

The mainstreaming of porn

Hungary: The bad boy of the EU

Universities’ risk aversion is hampering intellectual progress

A war that begins in the nursery

Curse of helicopter parenting

Grenfell Tower fire a year on

‘The fear of populism is really a fear of the masses’

Gyáva lett a nyugati ember – Frank Furedi a Mandinernek

Who will speak for the European working class?

1968: The birth of the new conformism

El miedo a vivir con nosotros mismos o la sociedad medicalizada

The truth about Karl Marx

The cultural appropriation police are turning fried chicken, dreadlocks and prom dresses into a race

“La decadencia de Occidente” de Spengler: un siglo de pesimismo cultural

Loneliness can’t be ‘cured’. We must learn to find value in solitude

La apoteosis de la victimización

Orban’s victory: Another blow to the EU oligarchy

The myth of Cambridge Analytica’s power

A culture of bullying? Grow up

Italy has dealt a blow to the EU

Why the people must be sovereign

Stop this moral crusade against circumcision

Don’t blame the young for thinking JFK’s assassination sparked WWI - they’ve been tragically failed

Why they love baiting the Russian bear

My encounter with George Soros’s bright-eyed missionaries left me deeply disturbed

Turning the Army into a Safe Space

Switch off your kids’ phones and let them play outside

No patrimony

The fantasy of the ‘youthquake’

A liberal defence of populism

Turning childhood into a mental illness

The hidden history of identity politics

The meaninglessness of Charles Manson

The rise of duty-free politics

You can’t fine your way to free speech

The long plight of the right on campus

Why cheating has become the norm

Why I wrote a radical democratic defence of populism

Whiteness: a nonsense category

A radical life

Taking out a patent on culture

Exam stress is not a mental illness

Don’t play with fire

A culture war masquerading as a youthquake

Generational revenge: the politics of ageism

Populism on the ropes? Don’t be so sure

A revolt against deference

Masood’s motives? We may never know

Does Erdogan have a right to hold rallies in Europe?

Nincs szükség egy európai transznacionális birodalomra

The Therapeutic University

Universities blame others for plagiarism. They need to look at themselves